Караткевіча. 26 лістапада Уладзіміру Караткевічу споўнілася б 8. Да гэтай нагоды TUT. BY прачытаў невядомыя раней дзённікі пісьменніка, упершыню апублікаваныя ў літаратурным часопісе «Дзеяслоў», і даведаўся, чаму Рыгор Барадулін не пусціў Уладзіміра Сямёнавіча на экватар і як Караткевіч ледзь не стаў удзельнікам халоднай вайны. Як аўтар «Дзікага палявання караля Стаха» разам з Янкам Брылём ратаваўся ад ядзернага выбуху.
Калі адбылося знаёмства пісьменніка з палітыкам Зянонам Пазняком. Будучы класік беларускай літаратуры рабіў запісы з чэрвеня 1. Хрыстос прызямліўся ў Гародні» і аповесцю «Чазенія».
Дзённік Караткевіча. Фота Ціхана Чарнякевіча з сайта lit- bel. Лепш хадзіць у трусах, тапачках і чахле на галаве, лавіць акул»У літаратурным асяроддзі ходзіць легенда, як Уладзімір Караткевіч трапіў на Далёкі Усход. Як сцвярджае літаратуразнаўца Адам Мальдзіс, неяк вечарам у Караткевіча сабраліся паэты Рыгор Барадулін і Генадзь Кляўко. Дзеля жарту яны пазванілі пісьменніку Мікалаю Аляксееву, які займаўся ваенна- шэфскімі справам, і папрасілі закінуць іх як мага далей у камандзіроўку: «Хоць на Чукотку, хоць на Камчатку». Той абяцаў нешта прыдумаць. Праз месяц, калі ўсе забыліся пра той званок, прыйшлі павесткі на зборы ў «Боевую вахту» — штодзённую газету Ціхаакіянскага флоту.
- Рыгор Барадулин. [Марина Влада-Верасень]. 1930-я гады, Вушачы. Студэнт філфака БДУ Рыгор Барадулін. 1957 год. З мамай Кулінай Андрэеўнай, жонкай Валянцінай і дачкой Ілонай, 1960-я..
Знаходзячыся ва Уладзівастоку, Караткевіч ледзь не трапіў на экватар. Стральцова, аднаго з кіраўнікоў Ціхаакіянскага флоту.— Прапанаваў ён дваім ісці на крэйсеры і мінаносцы на вучэнні за экватар, — запісаў у дзённіку Караткевіч. Як мінеш Карэйскі праліў, увесь час борт у борт амерыканскія караблі, а над галавой самалёты.
Стану раўнавагі. Чацвёрты адкрыты. скую Рыгора Барадуліна. Галоўны спецыяліст МГА. кожнай з іх цягам пяці тыдняў зачыт- валі розныя тэксты.
Я загарэўся, але бачу, хлопцы не хочуць. Тады адмовіліся — маўляў, на працу трэба. Праз пэўны час сябры пасварыліся, і Караткевіч пашкадаваў, што адмовіўся.— Палову дня не размаўляем. Кудысьці хадзілі раніцай (можа, дамаўляцца аб машыне), кудысьці цяпер (можа, на радыё).
Не клічуць — і я не йду. Ну, і хрэн з імі, урэшце! Сёння шкадую, што адмовіўся ад В’етнама.
- - Рыгор Барадулин. [Марина Влада-Верасень].
1930-я гады, Вушачы. Студэнт філфака БДУ Рыгор Барадулін. 1957 год. З мамай Кулінай Андрэеўнай, жонкай Валянцінай і дачкой Ілонай, 1960-я. - Рыгор Барадулин - Возникали ли сложности с переводом? «Да, было трудно, но у меня всегда была возможность посоветоваться с белорусами, кроме того, я работаю в Славянской библиотеке, где множество словарей..
- Помнiць кожнай маснiцы спеў, Кожны кут у прыцiхлай хаце. что у нас есть свой родной язык и он отличается от того на котором все вокруг говорят это был восторг,благодарю за это Рыгора Барадулина, пусть земля ему будет пухом, мои соболезнования родным и близким..
- Спасибо. Марина Влада-Верасень 09.03.2014 01:50 Заявить о нарушении. Когда-то у меня была эпиграмма на него: Мова матчына прытулена да Рыгора Барадулина. Прытулиу ён так матулю, што бясконца лямантуе. Его трагедия и в отсутствии читателя..
Рыгор Бородулин родился 25 февраля 1934 г. на хуторе Верасовка (Ушачский район, Витебская область). Окончил филфак БГУ. Работал редактором в различных периодических изданиях (среди них - газета «Советская.. Все виды трека рыгор барадулин качай в формате mp3 на поисковой системе mp3davalka.com. СПБ - Барадулин [06:25]. Рыгор Барадулін - Ойча Наш [44].. Рыгор Барадулин. Андрей Анисимов. ПодписатьсяПодписка оформленаОтменить подписку. Рыгор Барадулин 'Трэба дома бываць часцей' - Продолжительность: 2:39 Олег Воронов 93 просмотра.. Затым паглядзелі электронную прэзентацыю “ Рыгор Барадулін ”. Кожны чацверты загінуўшы ў гэтай страшнай вайне – беларус.
Можа, яшчэ і не позна. Калі так, заўтра пайду па грошы і пагавару. Лепш хадзіць у трусах, тапачках і чахле на галаве, лавіць акул і бачыць бамбардзіроўшчыкі, чым ехаць у запаведнік (…). Фота: аддзел рэдкіх кніг і рукапісаў ЦНБ НАН Беларусі«А над гарызонтам вырастаюць вяршыні хмар, падобныя на шапкі атамных грыбоў»На падставе ўражанняў ад паездкі на Далёкі Усход была напісана аповесць «Чазенія». Менавіта яна (а не больш папулярныя ў Беларусі «Каласы пад сярпом тваім» або «Дзікае паляванне караля Стаха») прынесла Караткевічу папулярнасць у СССР. Пасля таго як аповесць пераклалі на рускую мову і апублікавалі ў Маскве, пісьменніка літаральна завалілі чытацкімі лістамі. Між тым Караткевіч пачаў пісаць «Чазенію» толькі пасля таго, як стаў сведкам ядзернага выбуху.
На шчасце, толькі ў сне. Уладзімір Сямёнавіч зрабіў у дзённіку наступны запіс: — Уначы (…) адзін з самых страшных сноў у маім жыцці. Нібыта мы бяжым з Янкам Брылём ад нейкай страшнай небяспекі.
Неба ўсё чорнае, нізкае, і ўрыўкі хмар нам насустрач (…). Але ўцякаем мы не таму, што небяспека для нас.
Яна для ўсіх, і мы ад яе бяжым і дзеля таго, каб папярэдзіць людзей, якія сядзяць у нейкім змрочным будынку, падобным адначасова і на палац, і на замак. Там група людзей, і сярод іх жанчына, якая мне тое, што называецца «даражэй за ўсё». Бяжым. Бачу сябе і яго — з боку.
Ведаю: уцячэм, папярэдзім, усе схаваюцца ў падпол — і, можа, выжывуць. А над гарызонтам, паступова- паступова, яшчэ чарнейшыя, чым неба, вырастаюць вяршыні хмар, падобныя на шапкі атамных грыбоў. Дабеглі. Кідаюся туды- сюды — няма.
А пасля, як чорныя сляды трасірных куль, як чорныя падучыя зоркі, і цэнтр, адкуль яны лятуць, — проста перад намі, нібы глядзіць на нас. Устае нешта такое, чаго няма, апакаліптычнае. Як толькі Караткевіч прачнуўся, ён зразумеў, што гэта і ёсць пачатак «Чазеніі»: «Доўгачаканы, той, які так доўга не даваўся ў рукі».
Мінск — «горад, чужы мне і большасці сяброў»Шмат хто з айчынных пісьменнікаў вучыўся ў БДУ. Таму Мінск асацыяваўся ў іх з часамі маладосці.
У адрозненне ад іх Караткевіч скончыў Кіеўскі ўніверсітэт, настаўнічаў ва Украіне, у Оршы, вучыўся ў Маскве. Канчаткова ён перабраўся ў беларускую сталіцу толькі ў 1. Таму ў той час пісьменнік не меў да горада асаблівых сантыментаў.— Не хацелася ехаць чацвёртага вечарам у Мінск, — пісаў Караткевіч у дзённіку 1 лютага 1. Зноў гэты горад, чужы мне і большасці сяброў, горад, у якім многа яшчэ трэба пабудаваць, каб стаў ён сапраўды сэрцам. Дый ці пабудуеш яшчэ?
Пакуль тое, пальму трымае Вільня. Хаця б гісторыяй, хаця б адной вежай на гары, хаця б адным ценем у Святаянскіх мурах (гаворка пра квартал, дзе быў арыштаваны Кастусь Каліноўскі. Удакладненне TUT. BY). Фота: аддзел рэдкіх кніг і рукапісаў ЦНБ НАН БеларусіСучасная сталіца Літвы стала для Караткевіча адным з любімых гарадоў. Менавіта там адбываліся некаторыя падзеі з яго культавага рамана «Каласы пад сярпом тваім». Караткевіч згадваў у дзённіку: — …Успомніў, як у сотую гадавіну пакарання (гаворка пра пакаранне смерцю Кастуся Каліноўскага) сядзеў на гары Гедыміна і глядзеў на горад, (…), і які быў горад у дождж. Я часам так губляю розніцу паміж сваім часам і ягоным, што страшнавата.
Усё гэта неяк злілося ў адным. Вільню страшэнна настраёвым горадам).
Пазняк «харошы трывалы, нервовы па- добраму і чысты чалавечына»Першая асацыяцыя, якая ўзнікае ў нашых сучаснікаў з прозвішчам «Хадановіч», — асоба паэта Андрэя Хадановіча, старшыні беларускага ПЭН- цэнтра. Але ў часы Караткевіча быў вядомы іншы Хадановіч — Ігар. У 1. 96. 6- м яго, 2. Караткевіч пакінуў запіс у сваім дзённіку: «Гэтая свалота, якая забіла яго, і словы яе: „Раечка, подожди, я тут одного пшека научу говорить по- русски“, — стаяць у вушах. Успамінаючы той дзень, пісьменнік пісаў: — Адно ведаю: дня таго, чорнага, гэтага твару на марозе, забінтаванага ўсяго, літасці гэтай менавіта да таго, да каго не трэба, слёз матчыных — гэтага я не забуду. Гэтага я ім, свалоце, патэнцыяльным фашыстам, гэтага я ім не забуду.
У сваім запісу пра пахаванне Ігара Хадановіча Караткевіч пазначае: «Ішлі з Зянонам». Гаворка пра Зянона Пазняка, будучага лідара БНФ, а тады студэнта мастацтвазнаўчага аддзялення Беларускага тэатральна- мастацкага інстытута. Крыху ніжэй у дзённіку з’яўляецца наступны запіс: — У нядзелю, 9- га, прыйшоў да мяне Зянон. Хадзілі па вуліцах, шмат гаварылі. Харошы трывалы, нервовы па- добраму і чысты чалавечына.
Як высветлілася, Караткевіч і Пазняк былі знаёмыя яшчэ раней. У кабінеце пісьменніка стаяў партрэт Кастуся Каліноўскага.
На яго адвароце сваякі нядаўна знайшлі каліграфію Пазняка: «Уладзімеру Караткевічу. Няхай Тваё жыццё будзе вартым Ягонай смерці. З. П. 2. 6. ХІ. 6. Мінск».«І яшчэ жаданне адшукаць і знайсці тую адзіную жанчыну»Час, калі Караткевіч пісаў свой дзённік, быў для яго няпростым ў асабістым плане. У нечым ён працягвае жыць мінулым. Так, у пачатку 1. Нінай Молевай, сваёй выкладчыцай на Вышэйшых літаратурных курсах.
Але Молева так і не сышла ад свайго мужа, мастака Элія Бялюціна. Не дзіва, што асоба апошняга выклікала ў Караткевіча суцэльнае раздражненне. Эдзік Курачкін (расійскі мастак, які нарадзіўся ў Рагачове). Пагаварылі аб Маскве, аб становішчы ў мастацтве, аб левых. Бял[юцін] такую незайздросную ролю грае, што страціў у большасці свой аўтарытэт, і ягоных жа вучняў даводзіцца перавучваць. Сорам увогуле. 1. Караткевіч згадвае яшчэ адно сваё мінулае каханне: — Вечарам напісаў верш аб каравелах.
Успомнілася чамусьці Навэлка Мацвеева (расійская паэтэса і бард Навэла Мацвеева) з вечнай марай аб Дэльфіі, вымушаная жыць у студнях дварах. Паважаў і любіў яе вельмі, хаця яна і бзікаватая трохі. Фота: аддзел рэдкіх кніг і рукапісаў ЦНБ НАН БеларусіАле найбольш песімістычны запіс з’явіўся ў дзённіку 2. Горш за ўсё, што я жыву, але не жыву так, як хачу, раблю не тое, што хачу, і ўвогуле, раблю мала, увесь час завальваю сваю ж працу з людзьмі, якія мне не дапамогуць, не сустракаю тых, каго хачу кахаць, каго пакахаю, каго чакаю шмат год. Пане ты мой Божа!
Няўжо дзеля таго, каб рабіць тую справу, дзеля якой ты створаны і якую можаш скончыць толькі ты, — трэба ўцякаць у скіт ад ілжэпрыяцеляў, ілжэжанчын, ілжэлюдзей і ілжэдумак?І, калі трэба, — дзе ён, гэты скіт? А калі проста ўцячы ў нейкую леснічоўку — як сумясціць з гэтым жаданне віруючай дзейнасці сярод сабе падобных і яшчэ жаданне адшукаць і знайсці тую адзіную жанчыну, з якой я, моцны і так, буду бязмерна моцны і — няхай нават не зусім шчаслівы, але і не сонны, не будні, не той, хто думае аб злотых і туфлях. Да сустрэчы Уладзіміра Караткевіча са сваёй будучай жонкай Валянцінай Нікіцінай, якая адбылася ў лістападзе 1.